The BIG Update

Honderd dagen op reis.., dat is meer dan drie maanden. Tijd vliegt. Getuige ook alle vliegen in de Outback die behalve mijn gezicht het voornamelijk op mijn horloge hadden voorzien.Tijd vliegt ook letterlijk, aangezien ik vandaag in een vier uur durende vlucht twee uur vroeger maar dan een dag later aankom dan dat ik vertrek. Het gevoel van tijd echter, dat schommelt; enerzijds heb ik het gevoel dat ik pas enkele weken onderweg ben; anderzijds heb ik het gevoel alsof ik toch al een langere tijd weg van Nederland ben.

Ik kreeg een mail van waarbenjij.nu dat ik toch al lang niks meer had gepost. Ik ben toch op reis, verslagen typen dus! Tja, dat is er wel bij ingeschoten. Moeilijk te geloven, maar de dagen zijn om voordat je het weet en je gaat niet zo snel zitten voor een reisverslag. Ik weet dat veel mensen me niet geloven maar je moet op reis best veel doen en regelen; het is geen vakantie (naja, niet altijd). Maar met weer een dag vliegen tegemoet ga ik zitten typen en verbreek ik mijn stilte.

Waar ik nu ben? Martijn is op het vliegveld van het tropische Rarotonga en waar ben jij nu?

In de afgelopen honderd dagen ben ik te gast geweest in Cuba, heb ik de schoonheid van Mexico ontdekt, de prachtige natuur van Belize mogen aanschouwen, de ruïnes van Guatemala beklommen, gedoken in Honduras, een absurde roadtrip gedaan in de Verenigde Staten, een grote rode rots gezien in Australië, het paradijs genaamd de Cook eilanden mogen aanschouwen en nog zoveel meer. Verhalen? Een boek vol. Anekdotes? Genoeg voor een tiental avonden in de kroeg. Foto’s? Nu al een opgave om het uit te zoeken. Souveniers? Nee, past niet in mijn tas. En uit dat alles probeer ik hier een verslag te typen. Alsof je probeert een film te laten zien in tien seconden. Lastig.

Hetgeen wat mij het meest verrast heeft tot nu toe is wel Mexico geweest. Toen ik mijn budget maakte had ik iets van een voorlopig reisplan gemaakt; je moet je budget toch wel ergens op baseren. Ondanks dat “vrij” de hoofdmoot van deze reis is, moest ik toch ergens een maatstaf hebben, de meeste hostels en eetgelegenheden zijn niet zo “vrij”. In dit voorlopige reisplan had ik maar een paar dagen voor Mexico ingepland, denkend dat ik het helemaal niks zou vinden en zo snel mogelijk naar Belize zou afreizen. Niets was minder waar; wat een geweldig land is Mexico! Een maand ben ik er gebleven toen ik uit Cuba kwam, en nadat ik Mexico had verlaten miste het zo erg dat ik nogmaals voor een kleine twee weken ben teruggekomen. Iedereen die nu denkt dat ik anderhalve maand spring-break heb gevierd in Cancun kent mij toch wel erg slecht. Nee, het toverwoord is Holbox. Isla Holbox om precies te zijn. Een klein schiereiland in het noorden van de Yucatan. Toeristisch is het absoluut niet; het strand is prachtig maar wordt niet schoongemaakt, er zijn geen wegen, er rijden enkel golfkarretjes, en alles is binnen tien minuten te lopen. Het kent een paar hotels, een enkel restaurant, veel straatkarretjes en één geweldig hostel. Ik heb er leren kite-surfen en vis schoonmaken. Ja, inderdaad; ik kon weer heerlijk vis eten. Niet gevangen met een net, maar gewoon met een hengel (ja, dan mag het!), schoonmaken en gekruid op de barbeque. Het kostte je minstens een halve dag om een dergelijk diner klaar te maken, maar wat een geweldige dagbesteding. Samen met een paar andere gasten die wat langer bleven hadden we een heerlijke tijd in het hostel. Toen ik uiteindelijk wegging vroeg de baas of ik geen interesse had in een baan; het hostel runnen als hij er niet was. Zeer verleidelijk... maar ik had nog één ticket geboekt; Los Angeles naar Sydney, en om die nou weg te gooien...

Het andere codewoord in Mexico is Tulum. Een dorpje van één straat lang en niet eens aan het strand (al was dat maar tien minuten met de bus, en was het een prachtig strand). Maar rondom Tulum liggen ontelbare Cenotes, oftewel grotten met een enorm ondergronds netwerk. Onderwater weliswaar. In Thailand ben ik ooit begonnen met technisch duiken en hier kon ik mijn hart ophalen, duiken in ondergrondse grottencomplexen. Sommige grotten zijn al lastig te bereiken en moet je met een 4x4 door de jungle waar je opeens een opening in de grond ziet. In die opening van ongeveer tien meter ligt zeven meter lager het wateroppervlak. Dat betekent klimmen als je eruit wilt maar ook erin springen met al je apparatuur aan. En je wilt niks verliezen want verscholen onder dat wateroppervlak ligt een ingang tot een grottencomplex. Het gat zelf gaat al tot vijftig meter diep en er zijn verschillende ingangen naar verschillende complexen. Sommige zijn al in kaart gebracht, andere nog helemaal onontdekt. Er zijn zoveel grotten en openingen dat je nog echt aan het ontdekken kan zijn. Het mooiste is helemaal dat je in verschillende lagen terecht komt. Het duiken door een laag die het zoete van het zoute water scheidt is echt bizar en als je dan veertig meter onder water opeens een wolk tegenkomt waardoor het geheel er als een moeras uitziet wordt het pas echt vreemd. Ook van Tulum vond ik het moeilijk afscheid nemen.

Door alle tijd in Mexico was, als een causaal verband, mijn tijd in andere landen korter.Belize ben ik maar een paar dagen geweest en Honduras en Guatemala samen iets van twee-drie weken Heb je dan geen spijt dat je zolang in Mexico ben blijven hangen? Nee, geen moment.

Behalve al mijn tijd aan de kust ben ik ook het binnenland ingetrokken. De Maya beschaving heeft vele ruïnes achtergelaten waarvan de één nog indrukwekkender is dan de andere. Zo heb je de ruïnes aan de kust bij Tulum, het ongelooflijk toeristische Chichen Itza, de zeer goed bewaarde ruïnes van Copan, het bergachtige Palenque, het zeer indrukwekkende Tikal en het onbereikbare Calakmul. Tikal was toch echt het mooiste complex; zeer intact en en immens. Om bij Calakmul te komen moesten we een auto huren en zeshonderd kilometer rijden (waarvan zestig kilometer rallyrijdend op modderwegen). Het was zo verscholen in de jungle dat er vrijwel niemand anders was, en je kon overal op/in/bij. Het was nog zo één met de jungle dat we zelfs zijn aangevallen door apen die ons als indringers zagen in hun stuk jungle. Ben nog nooit zo snel een tempel afgerend!

En na tweeënhalve maand in Centraal Amerika vertrok ik naar Los Angeles. En daar was Wouter, mijn (ex-) collega van de universiteit. We hadden zesendertig uur samen te besteden. Die hebben we volgemaakt, en hoe! In die zesendertig uur hebben we zestienhonderd kilometer afgelegd, drie staten gezien, door ravijnen gereden in Death Valley, een gokje gewaagd in Las Vegas, in de sneeuw gestaan, in de zon op het strand gezeten, hoogtevrees gehad op de Hoover Dam, het hostel uitgegooid, beboet, een Nederlandse piloot belachelijk gemaakt, halve liters Duits witbier gekregen van diezelfde piloot, uitgevonden wat de bijrijderfunctie is en waarvoor het knopje SAT dient. F*cking mooi!

Toen was het tijd voor mijn ergste jetlag ooit. Drieëndertig uur reizen om van Los Angeles naar Adelaide te komen. Ik vloog terug in de tijd, maar kruiste de datumgrens waardoor voor mij éénentwintig maart nooit heeft bestaan. Na een vertraging op het tropische Fiji en een killing overstap op Sydney kwam ik aan in Adelaide. Met geen besef van tijd en datum was ik enkel moe. Dagen heeft het mij gekost weer in een ritme te komen. Maar wat is een betere manier om over je jetlag te komen door een busje te huren en in twee weken vijfduizend kilometer door de Australische Outback te rijden? We huurden een busje met tweewielaandrijving, reden de voor vierwielaandrijving bestemde Oodnadatta Track, kregen een lekke band, werden gek van de vliegen en muggen, ging alles letterlijk smelten in de bus door de extreme temperaturen in de Outback en hebben we een vermogen uitgegeven aan benzine; ja het was zelfs duurder dan de Nederlandse benzineprijs. Maar wat was het geweldig! Rijden door de Outback, Uluru zien, door zoutvlakten lopen, klauterend door King’s Canyon, kamperen in het midden van de bush, kampvuren maken en als twee hippies de Outback onveilig maken. Stiekem hebben we na de Outback nog wel even gerelaxt en de Australische wijnregio vereerd met bezoekjes.

En nu is het einde daar van wat ik enkel het zwaarste deel van mijn reis kan noemen... naja... heel zwaar leven hier op de Cooks. Als je het meest magnifieke paradijs wilt zien moet je maar even Googlen op Aitutaki. Een voornamelijk ondiepe (je kan erdoorheen waden) heldere lagune vol tropische vissen waar je met een kayak kan peddelen naar je eigen onbewoond eiland en waar je ook niemand anders zal tegenkomen. Je eigen tropisch paradijs met een prachtig strand, zon, vissen, palmbomen, kokosnoten en het meest helderste turquoise water wat je maar kan bedenken... Ik wil niet weg hier!!!