Outback Ozzie

Outback Ozzie

De afgelopen weken zoveel meegemaakt en beleefd dat ik geen idee heb waar ik ergens zou moeten beginnen. Nou ja, beginnen bij het begin dan maar.

Dat was de dag nadat we waren aangekomen in Perth. Een beetje bijgeslapen en het busje (alias Wicked Van) ophalen. Aangekomen bij het verhuurbedrijf stond er een oeroud busje met een vele honderdduizenden kilometers op de teller en terwijl je er naar keek vielen de onderdelen er vanaf. Vanuitgaande dat dit nooit ons busje zou kunnen zijn lopen we binnen. En ja hoor; dat busje was inderdaad voor ons... na wat gecheck van ondergetekende bleek het verhuurbedrijf toch een (opzettelijk?) foutje te hebben gemaakt en na wat papierwerk rijden we een gloednieuw busje met slechts 14000 KM op de teller, genaamd Skitzo, naar de shoppingmall. We hadden natuulijk van alles nodig; veel flessen en jerrycans water, een jerrycan voor benzine, veel blikvoer en natuurlijk aardig wat flessen cola ;) Ook extra dekens en extra vesten werden gehaald; het scheen koud te zijn in de outback. Na al dit shoppen was het slechts nog maar twee uur licht en na twee uur rijden stoppen we voor de eerste keer op een campground in New Norcia; the place to be als je een monnik bent in Australië. Helaas was het checken van de gasfles erbij ingeschoten, er werd ons door het verhuurbedrijf ook een volle gegarandeerd, en we hadden een lege fles bij... De vriendelijkheid van de Australiërs kwam weer snel tevoorschijn want we kregen meteen een andere fles te leen om die avond niet op brood met pindakaas te leven. Na een erg koude nacht worden we wakker en blijkt een Australisch gezelschap naast ons de koffie al te hebben gezet. Meteen een kopje thee en koffie. Zelden heb ik deze reis Lisanne zo vrolijk gezien s'ochtends als op dit moment toen ze haar koffie meteen had. Na New Norcia begint de outback vrijwel meteen en dat is toch wel een fenomeen.

Je rijdt met je busje op een tweebaans weg en dat is alles wat er is. Om je heen staat wat begroeïng en hetgeen wat je je moet indenken is dat als je daar in zou gaan je duizenden kilometers niks tegenkomt. Duizenden kilometers met enkel outback. Zodra je je dat realiseert voelt het erg immens. Op de outbackroad kom je eens per uur één, misschien twee tegenliggers tegen. Je rijdt er alleen...De dode kangaroos die zijn aangereden liggen vrijwel als hectometer paaltjes naast de weg, en af en toe voegt zich daar een koe aan toe. Het is enkel rijden als het licht is, in de schemering en in de duisternis behoort de weg toe aan de dieren. Je moet dus redelijk op tijd kijken waar je kamp wilt opslaan. En het wordt snel donker.. dus meestal stonden we met een zaklamp te koken. Overdag moet je ook uitkijken voor het wild daar koeien overdag actief zijn en op een of andere manier het gras aan de kant van de weg erg lekker vinden... Duizende vierkante kilometers en ze grazen naast de weg. Af en toe komt er een roadtrain tegemoet. Dit zijn vrachtwagens met aanhangers achter elkaar van ongeveer 55 meter. Die stoppen voor niks en de meeste roadkill komt ook door deze giganten.

Nog steeds zonder eigen gas moesten we een nacht op een camping doorbrengenn. We moesten toch eten koken. De douche was ook erg lekker. De volgende dag kwamen we aan in Cue. Dit stadje is te vergelijken met een Wild West stadje uit de film. Dezelfde bouwstijl van gebouwen, een stofffige weg erdoorheen en de nodige 'cowboys'. In de buurt van dit stadje zou een spookstad liggen dus wij op zoek. Na 30 KM met onze tweewiel aangedreven wagen door de outback (4 wiel aandrijving gebied) besloten dat we het niet konden vinden maar wel een mooie rode stoflaag gecreeërd hadden op alles buiten maar ook binnen in de wagen. In Cue zouden we het weleens vragen waar we heen moesten. Eerst een geweldige burger (Roadhouse burgers zijn de beste) en toen aangeklopt bij iets wat leek op een Information. De twee lieftallige dames vonden het zo geweldig dat ze weer eens bezoekers hadden dat we maar niet van ze afkwamen. De doorsnee Thai kan er nog iets van leren. We weten nu vrijwel de hele geschidenis van dit stadje en van alle goudzoekerij. Goud ligt letterlijk voor het oprapen (het is enkel lastig zoeken in een grote outback) en we kregen mooie dingen te zien. Na informatie over het spookstadje en beloofd te hebben dat we iedereen Cue zouden aanbevelen (bij deze) gingen we onderweg naar het spookstadje en Walga Rock, de twee na grootste monoliet van Australië (Ayers Rock is de eerste) met aboriginal tekeningen. Onze 2-weeldrive werd weer goed getest op de 4-weeldrive wegen. Onderweg kwamen we een kamperend gezin tegen. Stomverbaasd waren deze, bleek dat we de eerste die langs kwamen rijden in een erg lange tijd... Ah, en wij maar denken dat als we vast zouden zitten er wel iemand een keer langs zou komen. Het spookstadje was erg cool om te zien, het was een vrij grote stad geweest in de jaren vijftig maar compleet verlaten toen de nabijgelegen mijn werd gesloten. Walga Rock hebben we nooit bereikt omdat we wel door een 4-weel-drive weg maar niet door een rivier kunnen.

Na onze gasfles te hebben gevuld in Meekatharra kwamen we op een campground ongeveer 20 Km van de weg terecht. Geweldige plek voor een overnachting. Je rijdt er heen, zet de wagen ergens neer, graaft twee kuilen, één voor het kampvuur en de ander is het toilet, sprokkelt hout, gaat koken, maakt een heel mooi kampvuur, trekt een biertje open en je kijkt naast de sterren. Af en toe zie op zo'n plek nog wat kangaroos rondhuppelen, en als je die niet ziet is er altijd wel wat anders, vogels, koeien, etc. Alhoewel de outback overdag 30 graden is blijft het een woestijn. S'nachts is het dus rond het vriespunt. Ondanks alle gekochte dekens sliepen we met alle kleren aan; en lagen nog af en toe te rillen van de kou... Maar wat is kamperen in de outback geweldig; ondanks de kou, jij samen met de natuur, niemand anders... geweldig.

Na een hele trip in de outback kwamen we aan bij de Karijini. Dit is een National park in de outback met enorme Gorges, een soort spleten in de bergen. We parkeren onze wagen op een terrein en wie staan er naast ons? Ons Australisch koffiegezelschap. Ze lenen ons zelfs een slaapzak voor die nacht zodat we het wat warmer hebben. De gorges waren erg mooi. We hebben twee dagen gelopen, gehiked, geklauterd en gezwommen. Sommige gorges waren erg makkelijk en kon je doorheen lopen, andere moest je stukken door het water klauteren. Natuurlijk zonder zwemkleding het eerste stuk beklommen dus in boxershort door de nauwe spleten en kloven. Ach, het was ook weer een aantal dagen sinds we hadden gedouched, kwam dit wel als een verfrissing.

Na weer twee dagen rijden kwamen we aan in de kustplaats Exmouth, liggend in het noordwesten van Australië. Hier konden we weer gaan duiken!! De eerste dag zaten we op een boot die een beetje rondcruisde. Zoekend naar groot leven in de oceaan. Na wat varen zagen we een walvis, een bultrug... Op het moment dat we aankwamen varen waren er achter ons nog meer walvissen, en naast ons nog meer. Opeens waren we omruings door walvissen. Ze begonnen te springen en overal moest je kijken of je er één het water uit zag springen. De schipper ging op een gegeven moment maar een stuk wegvaren omdat hij bang was dat er één op de boot zou kunnen belanden. Daarna nog twee duiken gemaakt, geweldig om dan de walvissen onder water te horen. Helaas hadden we ze niet onder water gezien, maar gehoord des te meer. De volgende dag gingen we duiken op Navy Pier. Dit is een pier van een marinebasis en we moesten dus op de basis, en door de controle om hier te mogen duiken. Deze pier is onderwater vol leven. Zo zaten we tussen de pijlers toen opeens drie haaien ons wel interessant vonden, deze haaien (tijgerhaaien) waren een aantal meter lang, hadden flinke tanden en op zo'n 30 cm van je duikbril heel indrukwekkend. Verder zat er erg veel leven op slechts een kleine plek, white-tip reefscharks, schildpadden, allerlei vissen, erg mooi.

In Coral Bay hadden we een relax momentje. Een paar uurtjes op het strand liggen, een keer uit eten, lekker relaxed. Op een andere dag deden we een Manta tour; waarbij we heben gesnorkeld met een Manta, dit is een enorm beest van zo'n 3 meter wijd, die als een vogel glijdt door het water.Ook twee hele mooie duiken met zoveel leven in het rif.

Toen was het relaxen helaas over en moesten we zo'n 1500 KM rijden in twee dagen. Dat was dus opstaan in het donker en kunnen wegrijden zodra het licht was. Onderweg nog even stoppen op wat mooie plekjes zoals Shell Beach (een enorm strand van enkel en alleen kleine schelpen) en de Pinnacles (allerlei stukken rots die verticaal boven het landschap steken). De nacht die we onderweg hadden was de koudste, enorme kou en s'ochtends zat er een laag ijs op de bus. De laatste stop was bij de Canzirri's, een oude werkgever van Lisanne toen ze een jaar door Australië reisde. Erg warm onthaald en meteen een groots diner met de hele familie en een warm bed aangeboden. Herinneringen opgehaald en heerlijk warm geslapen.

De laatste dag Australië was weer een lange dag. S'ochtends heerlijk wakker worden in het comfortabele bed bij de Canzirri's en dan de bus schoonmaken om in te leveren. Al het rode zand zat overal dus de schoonmaak had wel wat voeten in de aarde, de rode aarde wel te verstaan. Uiteindelijk de bus ingeleverd, we hebben de kilometerteller er 4365 KM laten optellen, borg teruggekregen en s'avonds een filmpje gepakt. We hadden welgeteld drie uur om te slapen voordat de taxi ons naar het vliegveld bracht. In Kuala Lumpur een lekker luxe hotel genomen en heerlijk genoten. Nog even echt Aziatisch eten op de straat en dan helaas naar het vliegveld. Lisanne had de vroege vlucht naar Londen en ik de middagvlucht naar Cambodia.

Daar ben ik nu alweer meer dan een dag en weer vele dingen beleefd. Wordt vervolgd ;)

PS; foto's plaats ik als ik kan.