Hoofdstuk 5: Pura Vida & Corcovado

Stiekem zitten we al in het volgende hoofdstuk; we zijn namelijk al aangekomen in Bocas Del Toro, Panama. Maar nog even een verslag over de afgelopen week...

Vanuit Nigaragua nemen we een bus richting San Jose. Dit is best relaxt reizen, achterover hangen in je stoel en naar buiten kijken... op die manier krijg je ook heel wat van een land te zien. Nigaragua is een stukje armer dan Costa Rica, dat is wel duidelijk te zien, maar ook in Costa Rica staan een hoop krottenwoningen langs onze route. We komen begin van de middag aan in San Jose, omdat de stad zelf niet erg aantrekkelijk is blijven we in ons hostel lekker ontspannen een boekje lezen en film kijken. De volgende dag vertrekken we per binnenlandse vlucht (= heel klein vliegtuigje) naar Osa - Puerto Jiminez. Vanuit de lucht is al te zien dat de vegetatie hier heel anders is dan wij gewend zijn in Europa en als we landen is dat helemaal duidelijk. Palmbomen, fruitbomen, alles is hier groot, bladeren worden gerust 10 meter lang!

We verblijven in een lodge genaamd Playa Preci-osa, deze ligt aan het einde van een weg, aan het strand op zo´n 6 km afstand van het dorp. Deze lodge is zo mooi, de huisjes en tenten staan tussen de palmbomen en struiken, er vliegen kolibries rond, er scharrelen prachtig gekleurde krabbetjes tussen de struiken en je kunt in de ochtend de apen horen brullen. En dan het strand.... WAUW! Zwart zand, jungle aan de ene kant en de zee aan de andere kant, zooooo mooi! We zijn er gewoon even stil van. En het beste: we zijn de enige twee mensen zover we kunnen kijken!! We verblijven dus de rest van de dag in het water, er zijn hoge golven dus met een bodyboard vermaken we ons prima. Ohja, het water is hier trouwens zo´n 25 graden! Heerlijk warm! We slapen in een bungalowtentje aan de zee, gaan slapen met het geruis van de golven en wakker worden met het uit je bed meteen het strand op lopen en de zonsopgang bekijken. Pura Vida (wat betekent: Puur Leven) is een algemene Costericaanse uitspraak, maar op deze locatie geldt deze toch echt wel net iets meer. Pura Vida dit, Pura Vida...

De volgende ochtend brengen we op eenzelfde manier door. We ontbijten eerst bij de lodge, vanaf een verhoging kijken we over de palmbomen heen recht naar de zee... echt, je moet het zien om te geloven, het is net een droom.
´s middags gaan we per kayak op dolfijnenjacht. Onze gidsen zijn een jong Californisch stel dat het niet zo nauw neemt met tijd (net als alle Costa Ricanen) In plaats van alleen de dolfijnen jacht te doen nemen ze ons ook mee op een rondje door de mangrove bossen en krijgen we een stukje les in tropische Vegetatie. Kokosnootmelk is zo slecht nog niet en ylangylang ruikt heerlijk! We houden even pauze als we de zee opgaan, beetje zwemmen, beetje eten, dan opeens ziet het meisje een dolfijn zwemmen! Wij snel in onze kayaks en erachteraan peddelen. (jaja, dolfijnen zwemmen inderdaad sneller dan je kan peddelen met je kayak) Maar we komen redelijk dichtbij, zo´n metertje of 10. Het is een moeder met baby, zo gaaf om ze in het wild vlak voor je uit te zien zwemmen! Op de terugweg naar de kayakplaats komen we ook nog eens een schildpad tegen, we schijnen erg geluk te hebben want beide dieren waren al in geen dagen gezien.

De volgende ochtend moeten we wederom vroeg opstaan, dit keer vertrekken we naar de jungle! We zijn een Frans stel tegengekomen die hetzelfde gaat doen als wij, dus we delen de taxi richting La Palma. Vanaf hier vertrekken we per paard naar het eerste rangerstation Los Patos. Vlak voor het station kunnen de paarden echter niet verder en moeten we de laatste 2,5 km lopen, binnen 40 minuten zei onze begeleider anders redden we de doorsteek niet meer. Dat was even wat minder, want het pad ging steil omhoog. Binnen enkele stappen breekt het zweet al uit en tegen de tijd dat we op het rangerstation aankomen zijn we doorweekt. Maar binnen de tijd! En toen begon het pas... We gaan per voet de hele jungle oversteken, dat is een hike van totaal 8 uur zei de ranger en dat terwijl het over 6 uur al donker gaat worden. Oei... doorlopen dus.Ohja, de ranger vertelde ook nog dat we rustig aan moesten doen want vier dagen eerder was er iemand halverwege het pad overleden aan een hartaanval... *slik*
Vol goede moed beginnen we aan het pad, het is 10 uur in de ochtend en bloedheet, het gaat alleen maar warmer worden. De vochtigheid maakt het er niet makkelijker op, bovendien heeft het de hele nacht geregend dus de paden zijn een grote modderpoel. We worden al heel snel ontzettend smerig met modder en zweet. Leuk vooruitzicht: we hebben geen schone kleding meegenomen voor die 2 nachten... Ondanks dat het zwaar is en dorstig, genieten we er toch wel van. Het woud is zo mooi, je kan het niet voorstellen als je er niet zelf geweest bent. Overal klinken vogels alleen zien is wat moeilijker. Vlinders en mieren zijn wel makkelijk te zien maar vooral die laatste wat minder prettig. We komen een paar keer een groep apen tegen, zo leuk om die te zien in het wild, beetje door de bomen springen en ons nieuwsgierig aankijken. We zien ook nog een slang, wat minder prettig want hij lag midden op het pad dus moesten we hem eerst wegjagen voor we verder konden. En een grote zwarte vogel die slangen eet maar we niet weten hoe hij heet. Halverwege de tocht begint het te regenen, qua temperatuur wordt het daardoor niet warmer meer, maar het pad alleen maar modderiger en de lucht vochtiger. Het blijft zwaar dus. We hebben nauwelijks pauze want we zien het geen van alle zitten om in het donker over dit pad te lopen zonder te weten wat voor nachtdieren hier zijn. En zowaar, 6,5 uur later komen we aan bij Sirena, het rangerstation aan de kust. Het is nog licht! Smerig als we zijn duiken we de zee even in om het zweet af te spoelen. Later horen we dat er heel veel haaien in de zee zwemmen en dat je dus beter niet het water in kan *oeps*. Het eten op dit station is echt geweldig, iedereen krijgt een flink bord met groenten, vlees, salade, rijst en bruine bonen, de icetea is echt geweldig! koud en niet al te zoet, een heerlijke dorstlesser.

Moe als we zijn gaan we slapen wanneer het donker word. Toen we op bed lagen bleek dat het nog maar 7 uur was! Maarja, gewoon slapen. Hoewel dat niet zo makkelijk was in een benauwd hok, op plastic matrassen en zonder kussen! Martijn heeft dus niet geslapen en Marita zo lang als je het kan volhouden op je rug. Om 6 uur stonden we klaar voor het ontbijt... Omdat onze kleding nat was van het zweet en de modder en we niks bij ons hadden hebben we de ochtend in onze nachtkleding doorgebracht in de hoop dat onze kleding droog wordt in de zon. We hebben een aantal riviertjes over moeten steken waar je best natte voeten/schoenen van krijgt. Helaas drogen schoenen niet zo snel maar de rest van de kleding was droog genoeg met lunchtijd. Na de lunch zijn we in de omgeving wat rond gaan lopen om dieren te spotten, hebben we een hele tijd op het strand aan de voet van een rivier gezeten en wat later nog een tijdje op de veranda van het station. Weer wat apen gezien, een bosmarmot (ofzo) en een mierensnelweg gepest maar toch weer ongedaan gemaakt uit medelijden. Weer een slang tegengekomen, dit keer hing hij uit een boom vlak naast het gezicht van de Franse jongen, brrrr. Een paar varkens horen knorren en helaas het enige wat we van de jaguar hebben gezien was zijn verse voetafdruk in de modder. Deze nacht kruipen we wat minder enthousiast in bed, maar goed, een beetje liggen is ook uitrusten toch... Dit keer vertrekken we om 4 uur `s ochtends met een groepje richting Caratas, een hike van 8 uur over het strand. We vertrekken zo vroeg om de hitte van de dag voor te zijn, op het zwarte zand kan het echt verzengend heet worden. Deze strand hike is echt enorm zwaar, maar zo ontzettend schitterend! (ik weet het, dat woord gebruiken we vaak hier) We hebben echt de mooiste tropische stranden gezien, pelikanen die vissen, papegaaien die voorbijvliegen, een paar beertjes met lange staarten en weer een boel apen. We vergapen ons echt aan de schoonheid van de natuur. De laatste paar kilometer waren het zwaarst, toen was het al erg warm en we moesten over het rulle zand lopen. De koude drankjes in La Carata waren erg welkom! Helaas is La Carata geen dorpje zoals we dachten, maar een restaurant en wat lodges. Een taxi is hier niet, lat staan een bus... We hebben 3 uur moeten wachten bij het restaurant voor we met iemand mee mochten liften. Toen bleek ook wel waarom er geen taxi´s zijn: het is 1 enkele weg van 50 km lang, waar helemaal niks aan ligt behalve wat lodges. Als je hier niks te zoeken hebt bij de lodges kom je dus heel die weg niet op. We doen er bijna 2 uur over en al die tijd zitten we achterin een pickup truck te hobbelen (= au aan je billen). `s avonds overnachten we weer bij Playa Preci-osa, daar hebben we ook onze spullen opgeslagen. We zijn zo blij met de duik in de oceaan! We stonken echt verschrikkelijk, 3 dagen niet gedoucht, 3 dagen in dezelfde kleding (incl sokken!) en vreselijk zweten. In een woord: ranzig! Dus ja, de duik in de oceaan en later de koude douche met veel sop waren erg welkom. We slapen weer heerlijk in het bungalowtentje waar enkel een bed en nachtkastje instaat maar wel een eigen veranda heeft en vol uitzicht op de oceaan (en kussens!). We worden om 5 uur al wakker omdat de zon opkomt, zooo mooi. Om 7 uur ontbijten we weer met uitzicht over de palmbomen richting oceaan, de zon is dan al heel warm. En om half 10 vertrekt het vliegtuig via San Jose richting Panama - Bocos del Toro. En dat is waar we nu zijn!


Foto`s zijn te vinden:
http://picasaweb.google.com/martijnflipsen/Corcovado2008
(een kleine selectie weer, de andere foto`s alsmede alle foto`s van Marita zijn te bezichtigen op foto-kijk-avonden. Deze kunnen geboekt worden door even een mailtje te sturen ;) )